เรียบเรียงข้อมูลโดยกระปุกดอทคอม
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีช่างตัดไม้ชราอาศัยอยู่กับภรรยาในกระท่อมเล็ก ๆ ท่ามกลางหุบเขาน้อยใหญ่ ทุก ๆ วันช่างตัดไม้จะออกไปตัดไม้ในป่า ส่วนหญิงชราก็จะนั่งทอผ้าอยู่ที่บ้าน
อยู่มาวันหนึ่งชายชราต้องการได้ไม้เนื้อพิเศษ เขาจึงต้องเดินทางลึกเข้าไปในป่ามากกว่าปกติ เพื่อค้นหาไม้พิเศษชนิดนั้น ระหว่างทางเขาสังเกตน้ำพุเล็ก ๆ ที่เขาไม่เคยพบมาก่อน น้ำนั้นทั้งใสทั้งเย็น จากการเดินทางที่ยาวนานและแสงแดดที่แผดร้อนจ้า ทำให้ช่างตัดไม้ชราก็รู้สึกกระหายเหลือเกิน เขาจึงถอดหมวกฟางบนศรีษะออก ทรุดลงนั่งข้างธารน้ำนั้น แล้ววักน้ำเย็นใสขึ้นดื่มอย่างกระหาย
หยาดน้ำเย็นสดชื่นที่ไหลผ่านคอของเขาลงไป ทำให้ชายชรารู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาอย่างน่าประหลาด พลันสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นเงาสะท้อนของตัวเองจากผิวน้ำ ชายชราจ้องมองเงานั้นอย่างประหลาดใจ นั่นคือใบหน้าของเขาเอง แต่มันช่างต่างจากใบหน้าที่เขาเห็น ยามส่องด้วยกระจกสำริดที่กระท่อมของเขาในทุก ๆ วันเหลือเกิน ภาพบนผิวน้ำสะท้อนให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่มีเค้าหน้าคล้ายคลึงกับตัวเขาเอง ชายชราค่อย ๆ ไล่มือขึ้นไปบนศรีษะ หัวที่เคยล้านโล่งบัดนี้มีผมขึ้นดกหนา ใบหน้าที่เคยมีผิวยับย่น บัดนี้กลับเรียบตึง แขนขาที่เคยลีบเปลี้ยอ่อนแรง ก็กลับรู้สึกถึงกล้ามเนื้อ พร้อมกับกำลังวังชาแบบคนหนุ่ม ชายชราเข้าใจขึ้นมาในบัดดล ชะรอยนี่ต้องเป็นธารน้ำแห่งความเยาว์วัยแน่นอน
ช่างตัดไม้ชราที่บัดนี้กลายเป็นคนหนุ่มร้องออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านเพื่อไปหาภรรยาของเขา คราวนี้เขาวิ่งได้เร็วกว่าครั้งไหน ๆ ที่เคยทำมา เมื่อกลับไปถึงกระท่อม หญิงชราตกอกตกใจที่มีคนแปลกหน้าเข้าไปในบ้านของเธอ ทำให้ช่างตัดไม้หนุ่มต้องอธิบายอยู่เสียนานกว่าเธอจะเข้าใจว่า ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็คือสามีของเธอนั่นเอง ช่างตัดไม้เล่าให้ภรรยาของเขาฟัง เรื่องความมหัศจรรย์ของน้ำพุแห่งความอ่อนเยาว์ที่เขาได้ไปพบมา และขอร้องให้เธอไปที่น้ำพุแห่งนั้นกับเขาอีกครั้ง
"ตาเฒ่าของฉันบัดนี้ได้กลับกลายเป็นคนหนุ่มไปเสียแล้ว และเขาคงจะไม่รักยายแก่อย่างฉันอีกต่อไป ไม่ได้การล่ะ ฉันจะต้องไปดื่มน้ำแห่งความเยาว์วัยนั้นบ้าง แต่มันคงจะไม่ดี หากเราทั้งสองออกไปด้วยกันแล้วทิ้งบ้านไว้ไม่มีคนดูแล เช่นนั้นเจ้าจงรออยู่ที่นี่ ระหว่างที่ฉันออกไปก็แล้วกัน" กล่าวดังนี้แล้ว หญิงชราก็ออกจากบ้านมุ่งหน้าไปยังน้ำพุแห่งความเยาว์วัย ตามทิศทางที่ช่างตัดไม้บอกไว้แต่เพียงลำพัง
เมื่อเธอไปถึงยังน้ำพุซึ่งมีน้ำใสเย็นแห่งนั้น หญิงชราทรุดกายลงข้างธารน้ำ เธอก้มลงดื่มน้ำอึกแรกลงไป มันช่างเย็นสดชื่นอะไรเสียอย่างนี้ เธอจึงยิ่งดื่มน้ำเข้าไปมากขึ้น อึกแล้วอึกเล่า เงยหน้าขึ้นมาเพื่อหายใจแล้วก้มกลับลงไปดื่มน้ำต่ออีกครั้ง
ช่างตัดไม้รอภรรยาของเขาอย่างกระวนกระวายใจอยู่ที่บ้าน เขารอคอยเวลาที่เธอจะกลับมาในร่างของหญิงสาวหน้าตาสะสวย อย่างที่เธอเคยเป็น แต่รอแล้วรอเล่าเธอก็ยังคงไม่กลับมาเสียที ด้วยความกังวล ช่างตัดไม้จึงตัดสินใจออกไปตามหาเธอ เขาปิดประตูหน้าต่างทุกบานในบ้านให้แน่นหนาและออกเดินทาง
ชายหนุ่มมุ่งหน้ามายังน้ำพุแห่งความเยาว์วัย ที่ซึ่งเขาคิดว่าจะต้องพบเธอที่นี่แน่นอน แต่กระนั้นก็หาได้มีวี่แววภรรยาของเขาแม้แต่น้อย ขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับนั่นเอง พลันหูก็ได้ยินเสียงทารกร้องดังขึ้นมาจากพงหญ้าข้าง ๆ ธารน้ำนั้น เมื่อเขาเดินมาสำรวจ ก็พบกับเสื้อผ้าของภรรยากองอยู่ที่พื้นหญ้า ท่ามกลางกองเสื้อผ้า สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของช่างตัดไม้หนุ่ม คือทารกหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง น่าจะวัยแบเบาะราว 6 เดือนเท่านั้น
ช่างตัดไม้หนุ่มคิดอะไรไม่ออก ก้มลงอุ้มทารกน้อยนั้นไว้ในอ้อมแขน ค่อย ๆ ประติดประต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน นี่คงเป็นภรรยาของเขาแน่แท้ เธอคงดื่มน้ำที่ช่วยคืนความเยาว์วัยให้แก่ตัวเองมากเกินไป จึงได้ย้อนวัยกลับไปมากกว่าที่ควร แทนที่เธอจะกลับสู่วัยสาว กลับกลายเป็นทารกน้อยที่ดูแลตัวเองไม่ได้แบบนี้ ชายชราก้มลงดูทารกน้อยพลางคิดอย่างเศร้าใจ ทารกน้อยก็จ้องมองกลับมายังเขาด้วยแววตาหม่นหมองเช่นกัน ชายชราหันหลังกลับพร้อมกับเด็กน้อยในอ้อมแขน เดินกลับไปยังกระท่อมอย่างเศร้าศร้อย
