หลังจากจ้องมองหงส์ขาวด้วยความอิจฉาอยู่นาน วันหนึ่งเจ้ากาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ โดยคิดว่ามันสามารถมีขนสีขาวอย่างหงส์ถ้าลองใช้ชีวิตแบบเดียวกัน เจ้ากาจึงวางแผนที่จะแหวกว่ายอยู่ในน้ำทั้งวันบ้าง ว่าแล้วจึงตัดสินใจละทิ้งรังบนยอดไม้ แล้วบินร่อนลงไปอาศัยในหนองน้ำ โดยกินสาหร่ายและพืชน้ำอย่างที่หงส์ทำ
วันแล้ววันเล่า เจ้ากาเอาแต่แช่ตัวอยู่ในน้ำตลอดทั้งวัน แต่ขนก็ยังมีสีดำอยู่เช่นเคย หลายครั้งที่เกือบจะจมน้ำ อีกทั้งการที่พยายามกินสาหร่ายก็ไม่สามารถทำให้อิ่มท้องได้เลย ไม่นานนักเจ้ากาก็เริ่มผ่ายผอมลง
หงส์ขาวเห็นดังนั้นก็ให้คำแนะนำไปว่า “กลับบ้านของเจ้าไปเถิด เดี๋ยวเจ้าก็จะแข็งแรงขึ้น” แต่คราวนี้กาไม่ยอมฟังเสียงของหงส์ แม้จะยากเหลือเกินที่อีกาจะอาศัยอยู่ในน้ำ แต่เจ้านกน้อยก็พยายามอย่างหนักที่จะมีชีวิตอยู่ ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนทุกอย่างจะยิ่งเลวร้ายลงเรื่อย ๆ
วันหนึ่งหลังจากต่อสู้มานาน กาดำก็อำลาโลกนี้ไป หงส์ขาวได้แต่สงสาร เพราะถ้าเจ้านกเชื่อฟังคำเตือนในวันนั้น เขาก็คงมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกนาน
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :
จงพอใจกับสิ่งที่ตนเองมีอยู่ เพราะการเปลี่ยนแปลงนิสัยไม่อาจแก้ไขสิ่งที่ธรรมชาติให้มาได้
ขอบคุณข้อมูลจาก : bedtimeshortstories.com, fablesofaesop.com, heritage-history.com
