นิทาน สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด เรื่องราวสุดคลาสสิก พร้อมภาพประกอบ

          กาลครั้งหนึ่งนานมาแลว มีเจ้าหญิงรูปโฉมงดงามน่ารักนามว่า “สโนว์ไวท์” เธออาศัยอยู่ในปราสาทกับพระราชินี แม่เลี้ยงของเธอ แต่ราชินีใจร้ายอิจฉาความสวยของสโนว์ไวท์ จึงสั่งให้เธอทำงานปัดกวาดเช็ดถู ราวกับเป็นคนใช้

          ราชินีใจร้ายเห็นดังนั้นก็ตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด และวางแผนกำจัดสโนว์ไวท์ทันที นางเรียกตัวนายพรานมาพบ พร้อมออกคำสั่งให้พาสโนว์ไวท์เข้าไปในป่า จากนั้นก็ฆ่าเธอเสีย นายพรานตกใจมาก แต่ก็ขัดคำสั่งราชินีไม่ได้ “เพื่อไม่ให้ภารกิจล้มเหลว จงเอาหัวใจของนางมาใส่ในนี้" ราชินีผู้ดุร้ายกระหน่ำซ้ำ พร้อมกับส่งกล่องเล็ก ๆ กล่องหนึ่งให้เขา

          สโนว์ไวท์ที่หวาดกลัวหันหลังวิ่งเข้าไปในป่าเร็วเท่าที่จะทำได้ ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไร รอบข้างก็ยิ่งมืด กิ่งไม้ต่างเกี่ยวเสื้อผ้าของเธอจนขาด ในที่สุดเธอก็พบแสงสว่าง และมองเห็นกระท่อมหลังเล็กกลางป่า  “ใครกันนะมาอาศัยอยู่ในป่าแบบนี้” เธอเคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ประตูบานนั้นแง้มออกเล็กน้อย เธอจึงตัดสินใจก้าวเข้าไปในกระท่อม

          หลังจากนั้นไม่นาน คนแคระทั้งเจ็ดกลับมาจากการทำงานในเหมืองพลอย พวกเขาเห็นว่าประตูกระท่อมเปิดอยู่ แถมด้านในยังทำความสะอาดเรียบร้อยอีกด้วย พวกเขาพากันสำรวจรอบบ้าน “ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ” คนแคระคนหนึ่งบอกและขึ้นไปยังชั้นสอง ก่อนจะพบหญิงสาวกำลังนอนหลับอยู่

          วันรุ่งขึ้น ก่อนที่คนแคระจะออกไปทำงาน พวกเขากำชับสโนว์ไวท์ว่า ห้ามเปิดประตูให้ใครเด็ดขาด เจ้าหญิงพยักหน้ารับคำ แล้วทุกวันก็ผ่านไปด้วยดี วันแล้ว วันเล่า

          กลับมาที่ปราสาท พระราชินีผู้ดุร้ายก็ไปหากระจกวิเศษอีก "กระจกวิเศษ จงบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี ?" กระจกวิเศษตอบว่า "ข้ามหุบเขาเพชรพลอยเจ็ดลูก หลังน้ำตกเจ็ดสาย ในกระท่อมที่คนแคระทั้งเจ็ดอยู่ สโนว์ไวท์งดงามที่สุด" ราชินีบอกกระจกวิเศษว่าสโนว์ไวท์ตายแล้ว นางเอากล่องออกมาเป็นหลักฐาน "สโนว์ไวท์ยังมีชีวิตอยู่" กระจกวิเศษตอบ" นี่คือหัวใจหมูทีเจ้ากำลังถืออยู่น่ะ !"

          พระราชินีโมโหรีบลงไปยังคุกใต้ดิน นางรีบผสมยาหลายสูตรเข้าด้วยกัน แล้วเปลี่ยนร่างตัวเองเป็นหญิงชรา หน้าตาน่าเกลียด จากนั้นนางก็ร่ายคาถาเพื่อทำแอปเปิลอาบยาพิษ ใครที่กัดแอปเปิลผลนี้แค่คำเดียวจะสิ้นลมหายใจทันที มีเพียงจูบแรกจากรักแท้เท่านั้นที่จะถอนคำสาปได้

          วันต่อมาที่กระท่อมคนแคระทั้งเจ็ด ขณะที่พวกเขาออกไปทำงานดังเช่นทุกวัน แต่บ่ายวันนี้กลับมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น สโนว์ไวท์จำได้ขึ้นใจว่าเหล่าคนแคระไม่ให้เธอเปิดรับคนแปลกหน้าเข้ามา “นั่นใครกัน” เธอร้องถาม

          “แค่หญิงชราขายแอปเปิลคนหนึ่งเท่านั้นจ้ะ ข้างนอกนี้ฝนตก ช่วยเปิดประตูให้ฉันได้ไหมจ้ะ” ราชินีในร่างของหญิงแก่น่าเกลียด พร้อมตะกร้าแอปเปิล เอ่ยปากขอร้องสโนว์ไวท์ ด้วยความสงสาร สโนว์ไวท์จึงเปิดประตูให้หญิงชราเข้ามา “ดูแอปเปิลสีแดงน่ากินพวกนี้สิ เธออยากรับมันไว้ไหมล่ะ” นางแกล้งถาม “ฉันอยากจะซื้อแอปเปิลนะจ้ะ แต่ฉันไม่มีเงินเลย” สโนว์ไวท์ตอบ “ขอแลกกับหวีของเธอก็พอจ้ะ” หญิงชราจัดแจงมอบแอปเปิลให้กับสโนว์ไวท์ แล้วชักชวนให้เธอลองลิ้มรสดู

          สโนว์ไวท์กัดแอปเปิลเข้าไปคำใหญ่ ทันใดนั้นร่างของเธอก็ล้มลงกับพื้นและสลบไป ราชินีดีใจอย่างยิ่ง พร้อมกระโดดโลดเต้นที่แผนของนางสำเร็จ ซึ่งได้เวลาที่คนแคระทั้งเจ็ดกลับบ้านมาพอดี และเห็นว่าแม่เลี้ยงของสโนว์ไวท์กำลังหัวเราะอยู่ พวกเขารีบออกไล่ตามทันที

          ราชินีใจร้ายในร่างของหญิงชราวิ่งหนีออกจากกระท่อม ระหว่างทางนั้นมีพายุหนัก นางปีนขึ้นไปบนยอดเขา ขณะที่คนแคระกำลังไล่ตามมาติด ๆ วินาทีนั้นราชินีสะดุดลื่นล้ม ตกลงไปสู่ก้นเหว และไม่มีใครได้พบเห็นเธออีกเลย

          ช่างน่าสงสารที่ไม่มีใครช่วยสโนว์ไวท์ได้ เธอยังคงนอนแน่นิ่ง โดยคนแคระทั้งเจ็ดนำร่างของเธอใส่ในโลงแก้ว วันคืนผ่านไปที่พวกเขาเฝ้าคอยดูแลเธอ และแล้ววันหนึ่ง เจ้าชายรูปงามก็ผ่านมาพบเข้า ทันทีที่เขาทราบว่าสโนว์ไวท์หายไปจากปราสาท เขาก็พยายามค้นหาเธอมาตลอด ในที่สุดเขาก็พบกับสโนว์ไวท์ ด้วยหัวใจแตกสลาย เจ้าชายค่อย ๆ เปิดโลงแก้ว แล้วบรรจงจุมพิตเจ้าหญิง แล้วโค้งศรีษะลงคำนับในความเงียบ

          ทันใดนั้น เปลือกตาของสโนว์ไวท์ก็กะพริบขึ้น คำสาปถูกทำลายลงแล้ว เธอตื่นขึ้นจากการหลับใหล เหล่าสัตว์ต่าง ๆ และคนแคระทั้งเจ็ดพากันดีใจอย่างที่สุด เจ้าชายโอบกอดเธอไว้และอุ้มขึ้นบนหลังม้าสีขาว ต่อมาทั้งเจ้าชายและเจ้าหญิงก็ได้แต่งงานกัน และครองรักกันในปราสาทอย่างมีความสุขตลอดไป